Τὸ ἰδεῶδες τῆς «κότας»

  Ἀρχιμ. Σάββα Δημητρέα, Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν! Ἀπὸ τί;

  Ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τὴν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν καὶ μᾶς προτρέπει: «Προθύμως ἀνάβαινε». Ἄρχισε τὸ ἀνέβασμα μὲ προθυμία· ὄχι σὰν ἀγγαρεία.

  Ἐμεῖς ὅμως, δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς προτιμᾶμε τὸ ξάπλωμα στὴν πολυθρόνα, καὶ τὴν παράδοση στὰ χαζοκούτια (τηλεόραση, κινητό, διαδίκτυο), γιὰ νὰ βοσκᾶμε καὶ νὰ τρῶμε μπόλικο κουτόχορτο στὰ λιβάδια τῶν σήριαλς, καὶ γιὰ νὰ μᾶς πετᾶνε μπαλάκι ἀπὸ τὴν μεσημεριανὴ χαζοβιόλα, στὸν ἀπογευματινὸ πληρωμένο ντελάλη τῆς προπαγάνδας τους. Ἀπὸ τὸ πρωΐ μέχρι τὸ βράδυ καταντᾶμε θλιβεροὶ θεατὲς σὲ μιὰ παρέλαση ὑπερεκτιμημένων τίποτα, ποὺ ἀποφαίνονται ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ ὡς λαμπεροὶ στὰρ καὶ ἐπώνυμοι εἰδικοί τοῦ μηδενός. Στὴν οὐσία, δηλαδή, ὑπερεκτιμημένα τίποτα.

  Κάποιοι ἐλεύθεροι στίχοι ἑνὸς σύγχρονου ποιητῆ λένε:

«Ἰδοὺ ὁ στόχος τῆς κοινωνίας στὸν νέον αἰώνα:

Ὁ πολίτης νὰ εἶναι ἱκανοποιημένος,

μὲ ὅσα τοῦ δίνουν χωρὶς ἀντίρρηση.

Τοῦ δίνουμε fast food καὶ coca-cola.

Ἄφθονα σήριαλς γιὰ νὰ ἀντλεῖ «διδάγματα ζωῆς».

Καὶ ἕνα computer, ἀλήθεια, γιὰ νὰ παίζει».

  Τί ἄλλο θέλει;

  Ἔ, καὶ οἱ κότες στὸ κοτέτσι τους μὲ λίγο καλαμπόκι καὶ λίγο χορταράκι μιὰ χαρὰ εἶναι.

  Τί ἄλλο θέλουν;

  Ἀλίμονό μας, ἂν ἔχουμε ἰδεῶδες μας, τὸ ἰδεῶδες τῆς κότας.

  Τὸ θέμα εἶναι νὰ μποροῦμε καὶ νὰ θέλουμε νὰ ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν εὐτέλεια, τὴν φτώχεια καὶ τὴν ἐξαθλίωση, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ «προθύμως ἀνάβαινε». Νὰ μὴ θέλουμε νὰ μένουμε στάσιμοι, ἐκεῖ ποὺ εἴμαστε. Μὲ τὸ «δὲ βαριέσαι» δὲν ἀλλάζει τίποτα. Γιατί ἔτσι, ὄχι ἁπλῶς μένουμε στάσιμοι, ἀλλὰ ἀφηνόμαστε στὸν κατήφορο τῆς παγίωσης τῶν κακῶν καὶ ἐμπαθῶν συνηθειῶν μας.

  Σίγουρα τό «προθύμως ἀνάβαινε», κοστίζει, στοιχίζει, θέλει κόπο, ἔχει ζόρι. Τὸ θέμα εἶναι νὰ τὸ τολμᾶμε, νὰ τὸ θέλουμε, νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ἐπιλέγουμε, ὄχι γκρινιάζοντας, ὄχι βαρυγκομώντας, ὄχι ὠχαδελφιστικά: «ὤχ, ἔχουμε καὶ αὐτὸ τώρα»!

  Αὐτὴ ἡ προθυμία γιὰ ἀνάβαση στὴν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν μπορεῖ νὰ εἶναι καρπὸς καὶ συνέπεια μόνο μιᾶς ὑγιοῦς ὅρασης καὶ θέασης τῶν πραγμάτων, καὶ ἑνὸς φωτισμένου θελήματος. Δὲν ἀρκεῖ ἡ παρότρυνση, ἡ ἐπισήμανση, ἡ συμβουλή. Τὸ «προθύμως ἀνάβαινε» δὲν ἐπιβάλλεται. Δὲν ἔχει κανένα νόημα, ὅταν ἐπιβάλλεται. Γιατί, ἁπλούστατα, τότε δὲν εἶναι «πρόθυμη» ἀνάβαση ἀλλὰ θλιβερὴ ἀγγαρεία…

  Ἂν δὲν θελήσουμε νὰ τὸ κατανοήσουμε, νὰ τὸ ἀγαπήσουμε, νὰ τὸ τολμήσουμε, νὰ κάνουμε ἔστω ἕνα βῆμα πρὸς τὰ πάνω, τότε καταδικάζουμε τὴν σχέση μας μὲ τὸν Χριστὸ νὰ εἶναι κάτι πολὺ ψεύτικο. Νὰ εἶναι, ἴσως, τίποτα· κάτι πολὺ ἐπιφανειακό. Νὰ εἶναι μιὰ βιτρίνα μόνο.