Μιὰ πίστη ἀληθινὴ μέσα στὴν τρέλα τοῦ Εὐαγγελίου

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, καὶ ἰδιαίτερα ὁ νέος, εἶναι πιὸ εὐαίσθητος στὶς πράξεις παρὰ στὰ λόγια. Ἡ λύση εἶναι τὸ «πράττε τὴν ἀλήθεια», καὶ εἶναι αὐτὸς χωρὶς ἀμφιβολία ὁ πιὸ σημαντικὸς παράγων γιὰ τὴν μετάδοση τῆς πίστεως.  Ὑπάρχουν πράξεις καὶ στάσεις ζωῆς ποὺ ἕνα παιδὶ ἢ ἕνας ἔφηβος δὲν θὰ ξεχάσουν ποτὲ στὴ ζωή τους.

Μιὰ οἰκογένεια πού, ἀνήμερα Χριστούγεννα, δέχεται στὸ γιορτινὸ τραπέζι της ἕναν ἄγνωστο ἄστεγο ποὺ συνάντησε στὸ δρόμο, ἀφήνει μίαν ἀνάμνηση γιὰ τὴν ὁποία τὰ παιδιὰ θὰ μιλᾶνε καὶ εἴκοσι χρόνια μετά, ἴσως καὶ μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονιῶν τους. Ποιὸ σχόλιο θὰ ἦταν καλύτερο γιὰ τὸ «ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με»; Ἀντίθετα, ποιὰ θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγηση μποροῦν νὰ δώσουν οἱ γονεῖς πού ἔχουν ἀποβάλει τοὺς δικούς τους γονεῖς, στέλνοντάς τους σ’ ἕνα ἵδρυμα; Καὶ πῶς νὰ μιλήσεις γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὅταν λὲς στὸ παιδὶ πού ἀπαντᾶ στὸ τηλέφωνο: «Πὲς ὅτι δὲν εἶμαι ἐδῶ»; Τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα τῆς οἰκογένειας ἀποτελοῦν μιὰ ἀληθινὴ εὐκαιρία νὰ ἀποδείξουμε ὅτι πιστεύουμε στὴν πρόνοια τοῦ Οὐράνιου Πατέρα ποὺ ἀγρυπνεῖ καὶ ντύνει τοὺς κρίνους τοῦ ἀγροῦ καλύτερα κι ἀπὸ τὸ βασιλιὰ Σολομώντα «ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ». Καὶ ὁ δισταγμὸς τοῦ πατέρα, πού, ὡς ἔμπορος προτιμᾶ νὰ χάσει αὐτὸς παρὰ νὰ ἀδικήσει τὸν πελάτη του, δὲν διδάσκει καλύτερα κι ἀπὸ τὴν πιὸ σοφὴ ἐξήγηση τὸ βιβλίο τοῦ Ἀμώς;  Ἡ Ἁγία  Γραφὴ εἶναι διακοσμητικό τῆς βιβλιοθήκης μας ἢ τρόπος ζωῆς τῆς οἰκογένειας; Δὲν εἶναι ὑποκρισία νὰ μιλᾶμε γιὰ θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγηση, ὅταν δὲν παίρνουμε καθημερινὰ στὰ σοβαρά τά λόγια τῶν Προφητῶν, τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων;

Τέλος, αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιὰ μιᾶς θρησκευτικῆς παιδείας εἶναι ἡ σταθερὴ μαρτυρία μιᾶς ἀληθινῆς πίστης, ποὺ βιώνεται μέσα στὴν καθαρὴ τρέλα τοῦ εὐαγγελίου: ἡ ἀγάπη στοὺς ἐχθρούς, ἡ ἀνταπόδοση τοῦ καλοῦ στὸ κακό, ὁ σεβασμὸς στοὺς ἀπόκληρους τῆς κοινωνίας, ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν πατρικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ μέσα στὶς καθημερινὲς δυσκολίες, μὲ λίγα λόγια μιὰ πίστη «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη», μιὰ πίστη ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ στάσεις ἀντίθετες πρὸς τὴν κοσμικὴ ἠθικὴ καὶ τὴ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ πιστὲς στὸ πνεῦμα τῶν μακαρισμῶν καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας, δηλαδὴ στὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ μιλᾶμε γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀφήνουμε νὰ ἐνεργεῖ πάνω μας, ὥστε νὰ τὸ συναντᾶ καὶ τὸ παιδί μας: αὐτὸς εἶναι τελικὰ καὶ ὁ στόχος μιᾶς χριστιανικῆς παιδείας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Μήπως ὁ Χριστὸς μπορεῖ; π. Κύριλλος Ἀργέντης.