Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πολλοί ασχολούνται με το λόγο του Θεού, λίγοι όμως αναγνωρίζουν τη δύναμή του. Γνωρίζουν από στήθους χωρία της Αγίας Γραφής, κάνουν κηρύγματα ή άλλες συνάξεις θείου λόγου, συμβουλεύουν μικρούς και μεγάλους, τα παιδιά τους και την οικογένειά τους, λίγοι όμως εμβαθύνουν στη δύναμη και αξία της φωνής του Θεού! Αυτό που είναι γραμμένο ως λόγος Θεού στην Αγ. Γραφή και στα από την αγία Γραφή εμπνευσμένα έργα των αγίων Πατέρων, στους ύμνους και τη θεία Λειτουργία της Εκκλησίας μας, πόσο καταλαβαίνουμε τελικά όλοι, ότι είναι ο ίδιος λόγος με τον λόγο που απηύθυνε ο Θεός στον Αβραάμ, στον Μωϋσή, στον Ησαϊα, στον Ιεζεκιήλ…; Στους προφήτες και αποστόλους; Είναι η ίδια η φωνή του Θεού που ακούστηκε λίγο έξω από τη Δαμασκό, στον Παύλο, αλλά και αυτή που απλώθηκε στις καρδιές των μαθητών στην επί του Όρους Ομιλία και στην ακρογυαλιά της λίμνης της Τιβεριάδος. Ο ίδιος Θεός ομιλεί μέσα από την  φλεγόμενη βάτο, πάνω στα αγριεμένα κύματα, στο Σινά, στον Ιορδάνη και στο Θαβώρ. Είναι ο λόγος του Θεού. Ο ίδιος λόγος του Ιδίου Τριαδικού Θεού που άλλοτε φθάνει από τον ουρανό ως φωνή του Πατρός άλλοτε ακούγεται πάνω από το Σταυρό και άλλοτε ως πνοή βιαία γεμίζει «όλον τον οίκον» κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.

Για να εννοήσουμε έστω λίγο τη δύναμη του θείου λόγου, φτάνει μόνο να σκεφθούμε ότι ο λόγος του Θεού στον Αβραάμ, έτσι όπως ελέχθη τότε, τον οδήγησε, μόνο με την πίστη στη θεία εντολή, από τη Μεσοποταμία στη γη της Παλαιστίνης, στην άγνωστη γι΄ αυτόν χώρα. Ο λόγος του Θεού γίνεται στο στόμα του βραδύγλωσσου Μωϋσέως δύναμη που απελευθερώνει έναν ολόκληρο λαό. Στο όραμα του Ιεζεκιήλ, αυτός ο λόγος του ανθρώπου κατ΄εντολήν Θεού δίνει νεύρα, σάρκα και δέρμα στα οστά τα γεγυμνωμένα και ξηρά. Αλλά με αυτό τον λόγο Του ο Δημιουργός Θεός, δεν «είπε και εγενήθησαν, ενετείλατο και εκτίσθησαν» τα σύμπαντα; «Τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί – δεν – εστερεώθησαν…;». Ποτέ δεν γυρίζει άδειος ο θείος λόγος, διότι είναι γεμάτος από χάρη και αλήθεια, γεμάτος από ενέργεια και δύναμη. Μη ξεχνάμε ότι με το κήρυγμα του Ευαγγελίου στα έθνη ολόκληρες φυλές άκουσαν και πίστεψαν στο θείο λόγο και ανέβηκαν στον Παράδεισο. Αυτός ο θείος λόγος ανέδειξε τον νεαρό Αντώνιο Καθηγητή της Ερήμου…

Πολύ χρήσιμο είναι να συνεκτιμήσουμε και το γεγονός της μεγάλης αξίας που  δίνει ο Θεός στη διακονία του λόγου Του, διότι όλα ξεκινάνε από το λόγο. Για παράδειγμα: στέλνει τον Ααρών βοηθό του Μωϋσή για να μιλήσει στον Φαραώ. Εντέλλεται τον τραυματισμό ενός προφήτου, προκειμένου να τον προσέξει ο βασιλιάς και να ακούσει το λόγο του. Σε άλλον διατάζει να ομιλήσει χωρίς ενδύματα, για να προσέξουν οι αναίσθητοι άνθρωποι τον θείο λόγο. Στέλνει τους μαθητές Του παντού με συνακόλουθη τη θαυματουργία, ώστε «του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Ματθ. ιστ΄ 20)  να «τρέχη ο λόγος του Θεού και να δοξάζεται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 1) και να ιδρύονται κατά τόπους οι Εκκλησίες του Θεού. Η παιδαγωγία εξάλλου δια μέσου των θλίψεων σκοπό έχει να ανοίξει τ΄ αυτιά μας και τα μυαλά μας «του συνιέναι τας Γραφάς». «Η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα», λέγει η Γραφή.

Πόση φροντίδα έχει η πρόνοια του Θεού για την ευόδωση του θείου λόγου φαίνεται από τα λόγια του Παύλου, ότι παρά τα βάσανα και τις ιεραποστολικές κακουχίες, ανοίγεται θύρα στο Ευαγγέλιο, ο λόγος προκόπτει, δεν έχει δεθεί κι ούτε μπορεί να κλεισθεί σε φυλακές ο λόγος, παρόλο που τα σκεύη και τα σώματα των αποστόλων είναι εύθραυστα και οστράκινα, ο θησαυρός της πίστεως προχωρεί και πλουτίζει πολλούς. Οι πάμπτωχοι απόστολοι πλουτίζουν πολλούς με το θείο λόγο, που δεν είναι μια μετάδοση ξηρών γνώσεων, αλλά μετάγγιση πίστεως και ζωής.

Κάνει εντύπωση, τέλος, ότι ο Καλός Θεός στέλνει τον διάκονο Φίλιππο να προσκολληθεί στο άρμα του Αιθιόπου, ο οποίος είχε το λόγο του Θεού, αλλά χωρίς το συμπλήρωμα της Καινής Διαθήκης και χωρίς τη σωστή ερμηνεία, για να τον βοηθήσει. Δεν άφησε στην αβεβαιότητα τον αξιωματούχο που διψούσε για αλήθεια και κατανόηση. Έκανε ένα από τα πιο μεγάλα θαύματα για να διαφωτίσει και οδηγήσει στην αλήθεια τον ειλικρινή εκείνο άνθρωπο. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να λέγει ο Παύλος ότι ο Θεός δεν τον έστειλε να βαπτίζει, αλλά να κηρύττει το Ευαγγέλιο, όχι ότι υποτιμούσε το βάπτισμα και τα μυστήρια, αλλά διότι όλα ξεκινάνε με το λόγο και η διακονία του λόγου χρειάζεται ειδικό χάρισμα και ειδική ικανότητα. Νάναι κυρίως κάποιος απεσταλμένος. Ξέρουμε δε όλοι ότι την πρώτη θέση στην Εκκλησία μας έχει το προφητικό και αποστολικό χάρισμα. Πρώτα τους αποστόλους ανέδειξε ο Κύριος.

Τώρα λοιπόν, ύστερα από αυτά, μπορούμε να καταλάβουμε, ότι είναι πάνω και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι κάθε λόγος Θεού που βγαίνει εν αγίω Πνεύματι από το στόμα μας, δηλ. με πίστη, με προσευχή, με ταπείνωση κι με αγάπη, πιάνει πάντοτε τόπο, έστω κι αν φαίνεται τη στιγμή εκείνη  χωρίς καμμιά αποτελεσματικότητα.

Συνεπώς, ο κήρυκας που κηρύττει με τις προϋποθέσεις που είπαμε, ο πατέρας που διδάσκει την οικογένειά του, η μάννα που συμβουλεύει τα παιδιά της, ο φίλος που οικοδομεί τον φίλο, ας μη απογοητεύονται ποτέ. Ο λόγος του Θεού καρποφορεί άλλοτε 30, άλλοτε 60 και άλλοτε 100. Κι όταν κάποτε δεν φέρνει καρπό, δεν φταίει η ποιότητα του σπόρου, αλλά η δεκτικότητα του χωραφιού.

Βεβαίως ο λόγος του Θεού η αξία και η δύναμή του και η προς αυτόν εμπιστοσύνη μας και η αγάπη μας, δεν είναι ένα εσωστρεφές και ανακυκλούμενο γεγονός, αλλά προορισμό και στόχο έχει να οδηγήσει τον ακροατή του θείου λόγου στον Υιό και Λόγο του Θεού. Να συνδέσει τον άνθρωπο με την αλήθεια και τη Χάρη, με το Μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή με τη ζωή του Θεού και τη σωτηρία της ψυχοσωματικής του υπάρξεως.

Αυτό όμως που κάνουν οι αιρετικοί, που απολυτοποιούν και απομονώνουν τον θείο λόγο και δεν τον συνδέουν με την εμπειρία και την ερμηνεία της Εκκλησίας, έχει οδηγήσει σε πλήθος αιρέσεων. Διότι όλοι διαβάζουν  την αγ. Γραφή χωρίς όμως την ένταξή της στη Εκκλησία και συνεπώς χωρίς και τη δική τους τελικά ένταξη στην Εκκλησία.

Δε διαβάζουμε το θείο λόγο σαν ένα μάθημα αποστηθίσεως ή ένα ποίημα για να το πούμε στη σχολική εορτή, αλλά για να δούμε τι είχαμε στον Παράδεισο, τι χάσαμε με την πτώση και τι μας πρέπει με την νέα ζωή μέσα στην Εκκλησία. Για να δούμε τι έκανε ο Χριστός για μας. Το λέει στις Πράξεις των Αποστόλων ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ότι όλα έγιναν  «για να πιστεύσουμε στο Χριστό και πιστεύοντας να έχουμε ζωή αιώνια».  «Για να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο μετάνοια και άφεση αμαρτιών, για να μαθητεύσουν οι απόστολοι πάντα τα έθνη και αφού πιστεύσουν οι λαοί, να βαπτισθούν και να σωθούν».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τώρα ότι ο λόγος της Ορθοδοξίας δεν μπορεί να είναι γενικός και αόριστος ώστε να μπορεί να ακουστεί σε ένα παπικό ευκτήριο οίκο, σε μια προτεσταντική αίθουσα ή σε ένα τζαμί. Αν είναι τόσο άοσμος, άχρωμος και άγευστος από Ορθοδοξία, ώστε να μη συνδέει με την ζωντανή και αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι μόνο δεν είναι τελικά λόγος Θεού και αγίας Γραφής, αλλά και δεν είναι λόγος εν δυνάμει και ενεργεία, δεν αναγεννά και δεν οδηγεί πουθενά.

Μπορεί να λένε οι πάσης φύσεως αιρετικοί και ιδίως οι προτεσταντικής προελεύσεως και οι παραφυάδες τους, ότι εμείς έχουμε την Γραφή και διαβάζουμε τη Γραφή και πιστεύουμε και προσευχόμαστε όπως λέει η Βίβλος και αναγνωρίζουμε τη θυσία του Σταυρού. Ωραία! Φτάνετε στην πηγή και δεν πίνετε. Διότι, πως συγχωρούνται οι αμαρτίες σας, αφού δεν υπάρχει εξομολόγηση; Πως κοινωνείτε Σώμα και Αίμα, αφού δεν υπάρχει Μυστήριο Θείας Ευχαριστίας; Και πως ξέρετε ότι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας είναι λόγος Θεού; Ποιος σας τον έδωσε; Κάποια θεολογική σχολή ή επιστημονική έρευνα; Κι αν σας τον έδωσε η Εκκλησία με τους Πατέρες και τις συνόδους – που έτσι ακριβώς είναι –  πως παίρνετε τον καρπό και αγνοείτε το δέντρο που το παρήγαγε;

Ο Χριστός δεν έγραψε τίποτε, έδωσε όμως με την Πεντηκοστή το άγιο Πνεύμα και οι αγράμματοι μαθητές αναδείχθηκαν σε σοφούς Ευαγγελιστές και προφήτες. Λοιπόν η Αγ. Γραφή ανήκει στην  Εκκλησία. Προήλθε εν αγίω Πνεύματι από την Εκκλησία και ερμηνεύεται θεόπνευστα από την  ίδια την Εκκλησία και, όπως λέγει και ο Πέτρος, όχι από την αφέλεια και άγνοια των αμαθών που δεν μπορούν να καταλάβουν τα δυσνόητα και τά διαστρεβλώνουν προς ιδίαν αυτών πλάνη και απώλεια.

Τί  συμβαίνει σήμερα και στην ορθόδοξη πατρίδα μας; Δυστυχώς δεν εκτιμούμε τον λόγο του Θεού. Γίναμε και ως έθνος και ως πρόσωπα, απόμακροι και εχθρικοί προς το Ευαγγέλιο κι ας είναι πάνω σ΄αυτό χτισμένη η ζωή και η παράδοση της Εκκλησίας μας, η ορθόδοξη πνευματικότητα και αγιότητα. Διαβάζουμε οι ορθόδοξοι πιο λίγο το Ευαγγέλιο ακόμη κι από τους αθέους που το διαβάζουν για να το πολεμήσουν, οπωσδήποτε όμως λιγώτερο από τους κάθε λογής πλανεμένους αιρετικούς, χιλιαστές, ευαγγελικούς, πεντηκοστιανούς ή προτεστάντες! Κι ας είναι γραμμένο στην ελληνική γλώσσα το κείμενο του Ευαγγελίου. Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν έχουμε πάρει στα σοβαρά τη σωτηρία μας και φτάσαμε σε σημεία ασέβειας και αυτοκαταστροφής. Ακούγονται τα πιο εξωφρενικά πράγματα στην Ορθόδοξη Ελλάδα και  «δεν ιδρώνει κανενός το αυτί»! Εγγίσαμε τα έσχατα σημεία ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως.

     «Μέγα βάραθρον απωλείας η άγνοια των Γραφών». Το είπε πρίν από 1600 περίπου χρόνια ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αυτό πάθαμε κι εμείς. Οδηγούμαστε δυστυχώς από την ασέβεια  σταδιακά στην απώλεια.

Ζητείται, λοιπόν, ελπίς! Παλιά έλεγαν: «Ρίξτε σωσσίβια». Σήμερα πρέπει να πούμε: «Ξεδιψάστε τις ψυχές»! Δώστε στις διψασμένες ψυχές το εύδωρον ύδωρ του θείου λόγου. Είναι σημαντικώτατο αυτό. ΄Οσο είναι απαραίτητο τα βράδια να προσευχόμαστε να βρέξει, για να έχει νερό ο υδροφόρος ορίζοντας,  ακόμη περισσότερο σπουδαίο είναι να διαβάσουμε και να διαδώσουμε το λόγο του Θεού. Αυτό το έργο της μελέτης και  διαδόσεως του θείου λόγου είναι υπεράνω όλων! Είναι ένα μυστήριο σωτηρίας. Είναι συνέχεια του έργου του Χριστού. Εξαπλώνουμε τη βασιλεία Του,  στην ψυχή μας, σώζουμε όμως και ψυχές, για τις οποίες πάνω στο Σταυρό χύθηκε το θεϊκό αίμα. Αυτό το έργο σώζει την κάθε ψυχή από την αμαρτία και την πατρίδα από την οργή του Θεού. Είναι ψυχωφελές και εθνοσωτήριο. Είναι έργο ουρανίων διαστάσεων!

Με απόλυτη αφοσίωση, ευλάβεια και πνεύμα μαθητείας πρέπει να διαβάζουμε με δίψα και πόθο το θείο λόγο, όχι από οποιεσδήποτε φυλλάδες, αλλά από τις εγκεκριμένες εκδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και διαβάζοντας – ακούγοντας τις διαπιστευμένες αγιοπατερικές ερμηνείες της Εκκλησίας μας συγχρόνως να κάνουμε πράξη όσα διαβάζουμε και ακούομε. «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν», είπε ο Κύριος.