Κάποτε, σε τούτη τη χώρα υπήρχε φτώχεια, πείνα, προδοσία από τους εντός κι εκτός τειχών εχθρούς, αλλά και μια βιωμένη, εκ βαθέων πίστη στον Χριστό, την Παναγία, τους αγίους… Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη με δεκάδες παραδείγματα ενός λαού πού προσφεύγει σε κάθε δύσκολη στιγμή του — εθνική ή ατομική — στον ουράνιο Πατέρα και τη Θεομάνα μας… Και οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου, ήξεραν να προσεγγίσουν το Θείο, με μια μεγαλειώδη οικειότητα. Μίλαγαν στον Κύριο, σαν να ‘ταν ο Αδελφός τους. Στον προφήτη Ηλία, σαν σε συγγενή. Στους αγίους, κατά πώς κάνουμε με τους στοργικούς γείτονες όταν θέλουμε τη βοήθεια τους. Και μέχρι πρόσφατα ακόμη, 1950-60, ή αυθεντική πίστη των Ελλήνων εκφραζόταν μέσα από τα τραγούδια τους, αλλά και μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Και ξαφνικά, όλα άλλαξαν…
Οι αλλαγές δε στόχευσαν μόνο στους θεσμούς της πολιτείας ή του σχολείου. Μέσα στην ελληνική κοινωνία και την οικογένεια εισήλασε σταδιακά η αλητεία, διαφημιζομένη γυμνή τη κεφαλή, από τα υψηλά στρώματα της κοινωνίας και τα κυβερνητικά κλιμάκια. Η διαφθορά, η κατάχρηση, η ανηθικότητα, τα διαζύγια, η ατιμωρησία των ενόχων, η χυδαιότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, ο εύκολος πλουτισμός από τις μίζες και τις κομπίνες, η αποθέωση του μέσου και του ρουσφετιού, το κακό παράδειγμα των επισήμων και επωνύμων έθρεψαν το πολυκέφαλο τέρας της αποστασίας και διέφθειραν ακόμη και τους εκλεκτούς.
Την ίδια περίοδο, αλλά και μέχρι σήμερα, η μαρξιστική και αθεϊστική προπαγάνδα, που κάποτε ήταν στην παρανομία και την απαγόρευση, πέρασε στην αντεπίθεση. Ενώ δεν αποσπά ποτέ σχεδόν μεγάλο ποσοστό ψήφων στις εθνικές – αλλά και φοιτητικές – εκλογές, μπόρεσε και δηλητηρίασε κυρίως το φοιτητικό κίνημα, το περιέβαλε με την αίγλη του επαναστάτη και το θεμελίωσε σε σύγχρονες αμφιλεγόμενες επετείους. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κλίμα φιλοκομμουνιστικό και αντιεκκλησιαστικό κατάλληλα υποδαυλιζόμενο από την Τετάρτη εξουσία, η οποία επεβλήθη στη δημόσια ζωή κυρίως με την ίδρυση ιδιωτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών. Πήραν λοιπόν όλοι αυτοί από ένα μικρόφωνο και ένα στυλό στο χέρι και μίλαγαν και έγραφαν – και συνεχίζουν ακάθεκτοι – ό,τι συλλάβει το αρρωστημένο τους μυαλό. Η κοινή γνώμη πλέον διαμορφώνεται από τους καναλάρχες και τους δημοσιογράφους, οι οποίοι πλασσάρουν ό,τι θέλουν κι έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος αρχόντων και εξουσίας, υπέρτατος κριτής των πάντων στην ελληνική πατρίδα. Από αυτούς χτυπήθηκε αλύπητα το κατηχητικό έργο της Εκκλησίας. Δημιουργήθηκε ένα κλίμα αντιεκκλησιαστικό, αντικληρικό, σκανδαλοθηρικό και εν τέλει αντιχριστιανικό ως κυρίαρχο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία.
Επίσης, άλλαξε σιγά σιγά κάτω από τα ύπουλα χτυπήματα μια άθεης διανόησης που κατέλαβε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τις αποφάφεις της νομοθετικής εξουσίας στο χώρο της Παιδείας η γνωστή δομή του σχολείου. Η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας, η οποία ακόμη διατηρείται επ΄ αγαθώ στο εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου, ίσως και αλλού, η μεικτοποίηση ως γενικευμένη τακτική, η απαγόρευση κατά καιρούς της διακινήσεως των χριστιανικών περιοδικών στα σχολεία, η άρνηση της παρουσίας ιερέων, η παρουσία αντιθέτως αθέων καθηγητών (συχνά και θεολόγων) και διδασκάλων, η χρήση ακαταλλήλων σχολικών εγχειριδίων με απαράδεκτες αντιχριστιανικές απόψεις, η χαλάρωση του εκκλησιασμού, ο εξοβελισμός της εξομολογήσεως, η υποβάθμιση των θρησκευτικών μαθημάτων και εορτών [ο θεολόγος καθηγητής έγινε βαρετό ή φαιδρό πρόσωπο και τα θρησκευτικά έγιναν <η ώρα του παιδιού>] έκαναν αισθητή στους μαθητές μια αντίληψη ότι όλα επιτρέπονται.
Δεν υπάρχουν πλέον δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, η εκκλησία και οι παπάδες θέλουν να μας στερήσουν τη χαρά της ζωής. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε στις προκυμαίες της αμαρτίας: στις εκδρομές θα ξεφαντώνουμε, στις πενθήμερες θα ξενυχτάμε, τα βράδυα θα βγαίνουμε, στα διαλείμματα θα καπνίζουμε, τα σαββατόβραδα θα ξεσαλώνουμε… «Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας, ποιος δε λαχτάρησε να πιεί;» Τα μέχρι τότε απηγορευμένα, έγιναν τώρα λαχταριστά. Επεκράτησε ταυτόχρονα και η αντίληψη ότι τα κατηχητικά της Εκκλησίας κρατούν στην αποβλάκωση και την ανωμαλία τους νέους (όπως έλεγε ο …πολύς…. Σαπρανίδης), αντίληψη που ώθησε πολλούς γονείς να φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους ακόμη και στην Εκκλησία μήπως δεν γίνουν φυσιολογικά ή μήπως… καλογερέψουν.
Η εύκολη όψη της ζωής, ως αιρετικός αντίλογος στο ορθόδοξο ήθος και βίωμα, μπήκε μέσα στα μυαλά και τις συνήθειες των παιδιών και επέβαλε – μαζί με την ξενομανία – και στα ελληνόπουλα κοινό – παγκοσμιοποιημένο – τρόπο ένδυσης, κόμωσης, διασκέδασης, συμπεριφοράς, απόψεων και αντιλήψεων πολύ μακριά ευρισκομένων από τις εκκλησιαστικές. Ο αγώνας ανθρωπίνως έγινε φανερά άνισος. Όλα τα μέσα στη διάθεση και αποκλειστική χρήση του κόσμου και η Εκκλησία έχοντας μόνο στα χέρια της τη διακονία του λόγου. Η τηλεοπτική νοοτροπία διαμόρφωσε μια εικονική πραγματικότητα, κέρδισε ο κόσμος τις πλατιές μάζες των νέων, ώθησε τα παιδιά στα κοσμικά κέντρα και στις πλατφόρμες των συναυλιών, γέμισε τα στάδια και γήπεδα, άδειασε όμως τις Εκκλησίες και τα κατηχητικά έδρανα. Στους εκκλησιαστικούς έμειναν μόνο κάποια καλά παιδιά χριστιανικών οικογενειών, για λίγο, με νύχια και με δόντια συγκρατούμενα σε θεμιτά πλαίσια, με πολλά έξοδα και άπειρες θυσίες, κάποτε κάποτε και με αβαρίες και συμβιβασμούς, μη και μείνουμε μόνοι σε άδειους τοίχους. Εμειναν επίσης και όσα παιδιά επιστρέφουν τραυματισμένα και μπουχτισμένα από τη ζωή της αμαρτίας. Τη σφραγίδα της συμφοράς έβαλε η rock μουσική ως τρόπος ζωής συνδεδεμένη με τα ναρκωτικά, το σατανισμό, τη βία, τη σεξουαλικότητα και το αντίχριστο πνεύμα.
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε και το γεγονός ότι στον μόλις προ ολίγου αφιππεύσαντα αιώνα έγιναν τρείς ριζικές αλλαγές και επαναστάσεις στο κοσμικό πεδίο. Η γενίκευση της τηλεοράσεως, η επικράτηση των υπολογιστών και η ολοκληρωτική χρήση των φορητών τηλεφώνων. Η λειτουργία παγκόσμιων δορυφορικών καναλιών, η πρόσβαση στο διαδίκτυο για μικρούς και μεγάλους και οι πονηρές δυνατότητες των φορητών τηλεφώνων έσπρωξαν τη νεολαία στον ευρωπαϊκό και αμερικανικό τρόπο σκέψεως και ζωής. Η τηλεόραση ιδίως, κοινός παρανομαστής όλων των παραπάνω εφευρέσεων, άλλαξε τη νοοτροπία των νέων και την μπόλιασε με τον αιρετικό και αμαρτωλό δυτικό τρόπο ζωής του νέου κόσμου [Αμερικής] και της γηραιάς αλβιόνος [Αγγλίας], αθώωσε την αμαρτία και αμνήστευσε το κακό. Όλα είναι φυσικά και επιτρεπόμενα. Επικράτησαν συνθήματα του είδους: «Ζήσε όπως σούρχεται». «Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις» [διαστρεβλωμένο αυτό, το σωστό είναι: «Αγάπα το Θεό και κάνε ό,τι θέλεις» – ι. Αυγουστίνος -] «Το παν είναι να είσαι άνετος».
Μαζί με αυτά χάσαμε στην υπόλογο περίοδο και την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, η οποία κρατούσε στο σπίτι τα παιδιά της και την Κυριακή τα συνώδευε στην Εκκλησία και τα έστελνε στην κατήχηση. Οι νέοι που βρέθηκαν στην κοσμογονία της μεταπολιτεύσεως υιοθέτησαν ένα χαλαρό πλαίσιο οικογενειακής ζωής για τον εαυτό τους. Οταν ήλθαν «εις γάμου κοινωνίαν» έβαλαν στόχο την απόκτηση πλούτου, την επάρκεια στις απαιτήσεις της ζωής, την κάθοδο από το χωριό στην πόλη, τον εφοδιασμό των παιδιών με όλα όσα ενδεχομένως είχαν στερηθεί εκείνοι. Διέτρεξε και διατρέχει τους νέους γονείς ένας υπερβολικός φόβος μη πιέσουν τα σπλάγχνα τους και αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα και απωθημένα. Με όλα αυτά και με την αποφυγή της τεκνογονίας, στέρησαν από την Εκκλησία μέγα αριθμό παιδιών. Οσα είδαν το φως της ζωής, μαθητές τώρα, τρέχουν στις μεγαλουπόλεις με την ψυχή στο στόμα, ως οι πλέον εργαζόμενοι Ελληνες, για να προλάβουν τα πάσης φύσεως φροντιστήρια και γυμναστήρια, μια και εκείνο που χρειάζονται σήμερα τα παιδιά κατά τη γνώμη των γονέων είναι πτυχία κι όχι κηρύγματα, δεξιότητες και όχι αρετές, επιτυχίες και όχι χαρακτήρα.
Η στάση των κουρασμένων ή παραπληροφορημένων γονέων απέναντι στην Εκκλησία και την κατήχηση απέβη συν τω χρόνω τυπική, αδιάφορη, εχθρική. Τα παιδιά μη έχοντας ούτε από το σχολείο ούτε από την οικογένεια καμμιά ενθάρρυνση για να φοιτήσουν στα κατηχητικά και τις χριστιανικές μαθητικές συνάξεις, διάλεξαν στο δημοτικό απλώς να ντύνωνται παπαδάκια και στο Γυμνάσιο και Λύκειο την καφετέρια. Κουρασμένα και τα ίδια από το σχολικό άγχος και τον μπαμπούλα των πανελλαδικών εξετάσεων, που να βρούν τη διάθεση για ν΄ακούσουν πάλι μαθήματα στο σχολείο του Χριστού αυτή τη φορά. Ετσι σιγά σιγά απομακρύνθηκαν, μέθυσαν με το θελκτικό ποτό της αθέσμου ηδονής και ψυχράνθηκε η αγάπη τους προς το Χριστό και την Εκκλησία. Έμειναν βέβαια στο υποσυνείδητό τους σαν μια απλή καλή ανάμνηση των παιδικών τους χρόνων, η διακονία του ιερού βήματος και κάποια νεανική χριστιανική κατασκήνωση. Παλιά όμως αυτά!
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε σήμερα πέραν της πίστεως και της προσευχής; Σήμερα δεν μπορούμε δυστυχώς να προσφέρουμε κάποια οργανωμένη διασκέδαση στους νέους μας ως Εκκλησία με τον τρόπο που το κάνει ο κόσμος. Δεν έχουμε κέντρα και καφετέριες εμείς. Μπορούμε όμως να τους συνδέσουμε με το λόγο του Θεού. Γιατί όχι με ένα νεανικό εκκλησιαστικό ραδιόφωνο. Να προσφέρουμε το λόγο του Θεού ως αντίδοτο της πλάνης που πλεονάζει και επιτίθεται. Δηλ. χρειάζεται ένα εκκλησιαστικό ραδιόφωνο, με λόγο επίκαιρο και νεανικό, με νεανική ζώνη τραγουδιών, προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή. Αυτό το μέσο είναι εύκολο και προσιτό και θα υπάρχει πάντοτε. Όλα τα παιδιά σήμερα ακόμη κι όταν διαβάζουν βάζουν και ακούνε ραδιόφωνο. Εχουν στα κινητά τους ραδιόφωνο. Και επιτέλους να αποκτήσει η Εκκλησία μας ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα ή κανάλι. Έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς επί μέρους Μητροπόλεις και Κινήσεις και δεν έχει η Κεντρική Διοίκηση της Ελλαδικής Εκκλησίας!
Οι προκλήσεις μέρα με τη μέρα αυξάνουν και τα διλήμματα πίστεως και ήθους όλο και περισσότερο θα βασανίζουν τα παιδιά. Χρειαζόμαστε απαντήσεις. Δε διαβάζουν. Στον Υπολογιστή μπαίνουν για εργασίες, παιγνίδια και Internet. Χρειάζεται ήχος και λόγος. «Εξ ακοής η πίστις». Μάλιστα, είναι δυνατόν να προβάλλουμε βιβλία και άλλες ανακοινώσεις να κάνουμε, πολύ χρήσιμες, αρκεί να το επιμεληθούμε. Δεν έχουμε σήμερα διαδίκτυο και τηλεόραση; Κι όμως το ραδιόφωνο ζεί και βασιλεύει. Πόσοι και πόσοι δημοσιογράφοι ολκής δεν εγκαταλείπουν με τίποτε τα ερτζιανά! Και πόσοι πολιτικοί δεν προστρέχουν να μιλήσουν στο ραδιόφωνο ευκαίρως ακαίρως. Γιατί; Είναι ένα εύκολο και ανά πάσαν στιγμή διαθέσιμο και πιο αθώο θα λέγαμε μέσο.
Χρειάζεται και κάτι άλλο ειδικά σήμερα. Κάτι αναγκαίο: η λειτουργική διάσταση στο έργο μας, που σημαίνει Αποκάλυψη του Θεού και προσφορά Χάριτος. Τι σημαίνει αυτό; Οπου στην Ελλάδα σήμερα γίνεται εκτεταμένο νεανικό και άλλο έργο είναι αυτό το έργο συνδεδεμένο με τη λειτουργική ζωή. Δηλαδή συνδυάζεται ο Ναός, οι ακολουθίες, ο λόγος, σε ένα χώρο και σε συνέχεια στο διαθέσιμο χρόνο του νέου, χώρο και χρόνο αδιάβλητο θα λέγαμε από τα πυρά των συκοφαντιών και ο οποίος προσφέρει στους νέους μια θαλπωρή, μια δράση, κινητικότητα, δίνοντας τους και την αίσθηση της εγγύτητος με τον ιερέα και το Θεό: τα παιδιά ψέλνουν, διαβάζουν, υπηρετούν, εκπαιδεύονται, προσεύχονται, βοηθούν, κουράζονται, εξομολογούνται, είναι εκεί και φυσικά χωρίς πολλές διαδικασίες και διατυπώσεις δέχονται και ό,τι άλλο προσφέρει η ποιμαντική των κληρικών της ορθοδόξου Εκκλησίας.
Οπωσδήποτε δεν πρέπει μπροστά στην ανησυχητική κατάσταση για το μέλλον της ελληνικής Νεολαίας να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «όλα τα άλλα έργα να πάνε πίσω, το έργο για το παιδί να πάει μπροστά». Πράγματι η κατάσταση σήμερα είναι δύσκολη. Φαντάζει μη αναστρέψιμη. Πρέπει όμως να δώσουμε την μαρτυρία μας και να κάνουμε τον αγώνα μας για τις νεανικές ψυχές «εδώ και τώρα».
Στράτευση, λοιπόν και συστράτευση όλων για τη σωτηρία της Νεολαίας μας!
Για τον Χριστό, για την Εκκλησία και την Πατρίδα!
|
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.