Η διακονία του πλησίον

Ἓχουμε χρέος νά διακονήσουμε αὐτόν, πού ἒχει ἀνάγκη, ὃποιος κι ἂν εἶναι.Ἡ ἀγάπη ἐν Χριστῶ δέν ἒχει κίνητρο τό συναίσθημα, ἀλλά τό Χριστό. Τό συναίσθημα θά ἐπακολουθήσει ὡς στοιχεῖο ἐξαγιασμένο καί βοηθητικό στήν περίπτωσή μας, ποτέ ὡς πρωταρχικό καί ὡς πηγή ἐνέργειας.Ἂς μή διστάζουμε ἑπομένως νά δείχνουμε ἀγάπη καί νά δίνουμε χέρι βοηθείας, πού δέν τό εἲχαμε ἀπό πρῶτα σκεφτεῖ ἢ πού δέν εἶναι στό πρόγραμμά μας. Θά χρειαστεῖ γι’αὐτό νά καλλιεργήσουμε τή φαντασία μας, γιά νά γίνουμε πρακτικά πιό λεπτοί στίς ἐκδηλώσεις μας, νά μαντεύουμε τίς ἐπιθυμίας τῶν ἂλλων, νά διαβλέπουμε τήν κούρασή τους, νά διαισθανόμαστε κάποιες εἰδικές δυσκολίες τους, νά μετέχουμε στίς χαρές ἢ θλίψεις τους, νά τούς ἀνακουφίζουμε χωρίς νά τούς φέρνουμε σέ δύσκολη θέση ἢ ὑποχρεώνοντάς τους νά μᾶς ποῦνε τί θέλουν, ὃταν αὐτό εἶναι αὐτονόητο καί δέν ὑποχρεώνει τόν ἂλλο σέ λεπτομερῆ ἀναφορά.

Ἱερομ. Εὐσεβίου, Ὑποτυπώσεις Πνευματικῆς Ζωῆς