ΚΑΤΕΡΙΝΗ

«Ὑμεῖς γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα,
ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν»
(Α΄ Πέτρου 2,9)

Ὀρθόδοξον Βασίλειον;

Ἡ Ἑλλάς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἡ Ἑλλάς, ἡ προσφιλής μας πατρὶς εἶνε χώρα Ὀρθόδοξος. Μύρια στόματα διαλαλοῦν τοῦτο. Ἐν πρώτοις τὸ Ἑλληνικὸν Σύνταγμα διαπρυσίως κηρύττει τὴν πίστιν τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν συγκινητικὴν ἐπικεφαλίδα του˙ «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ εἶνε οἱ βασιλεὶς τῆς χώρας μας καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας πρέπει νὰ σκέπτωνται καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Σταυρὸς εἰς τὴν σημαίαν μας. Ἐσταυρωμένος εἰς τὰ σχολεῖά μας. Εὐαγγέλιον εἰς τὰς ἕδρας των δικαστηρίων μας. Ἐπίσημος Θρησκεία τοῦ Κράτους ἡ Ὀρθοδοξία. Ὀρθοδοξίαν φωνάζουν τὰ ὀνόματά μας, ὀνόματα τὰ ὁποῖα ἔφερον καὶ ἐτίμησαν ἥρωες τῆς πίστεώς μας. Ὀρθοδοξίας τὸ ἔνδοξον παρελθὸν ὑπενθυμίζουν πολλαὶ τοπωνυμίαι τῆς χώρας μας. Βουνὰ καὶ νάπαι ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἐξωκκλησίων, ποὺ εἶνε ἐκτισμένα ἐπʼ αὐτῶν, ἔχουν λάβει τὰς ὀνομασίας των. Πλοῖα μικρὰ καὶ μεγάλα ποντοποροῦντα εἰς θάλασσας καὶ ὠκεανοὺς φέρουν καὶ αὐτὰ ὀνόματα ἁγίων. Συνοικισμοί, χωρία, κωμοπόλεις, πόλεις καὶ νῆσοι τιμῶνται ἐπʼ ὀνόματι ἁγίων ἤ ἔχουν ὡς πολιοῦχον ἕνα ἐκ τῶν διαλαμψάντων ἁγίων προσώπων τῆς πίστεώς μας. Μεγαλοπρεπεῖς δὲ ἑορταὶ καὶ πανήγυρεις, συνεγείρουσαι ὁλόκληρον τὸν πληθυσμόν, τελοῦνται κατὰ τὴν ἐπέτειον μνήμην τῶν ἁγίων.
Ὅλα ἐδῶ φωνάζουν Ὀρθοδοξία! Ἀλλʼ ἐν τῆ ἰδιωτικῆ καὶ δημοσία ζωῆ μας ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τιμῶμεν πράγματι τὴν Ὀρθοδοξίαν; Εἴμεθα ὁποῖοι φαινόμεθα; Συμφωνεῖ ἡ καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν; Ἤ μήπως – ἀλλοίμονον! – μόνον τὰ ὀνόματα ἔχουν ἀπομείνει, ἐν δὲ τῆ πράξει ζῶμεν ἀντιθέτως πρὸς τὸ ὑψηλὸν κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἔχομεν τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἀλλʼ ἔχομεν καὶ τὴν Ὀρθοπραξίαν; Ἐὰν ὄχι, τότε ἡμεῖς εἴμεθα οἱ χειρότεροι διαφημισταὶ τοῦ μεγαλείου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἰδοὺ ἐρωτήματα σοβαρά, τὰ ὁποῖα ἡ μικρὰ αὕτη ἐφημερὶς δὲν παύει νʼ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ νὰ καλῆ αὐτὸν σὲ αὐτοέλεγχον, διότι εἶνε φοβερὸν τὸ ἔθνος νὰ βαδίζη κατὰ κρημνὸν καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι νὰ ζῶμεν μὲ τὴν αὐταπάτην, ὅτι τὰ πάντα βαίνουν καλῶς εἰς τὸν τόπον μας.
Ἐξ ἀφορμῆς ἐπισκέψεώς μας εἰς μίαν πόλιν, ἐξ ὅσων εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν ἐν αὐτῆ, θʼ ἀνασύρωμεν μίαν πτυχὴν τῆς ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας καὶ πάλιν ἐν τῶ μέτρω τῶν δυνάμεών μας θὰ κρούσωμεν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».
Μία ὡραία πόλις
Μία ἑλληνικὴ πόλις, ἡ ὁποία καὶ μόνον μὲ τὸ ὄνομά της διαλαλεῖ τὴν Ὀρθοδοξίαν, εἶνε ἡ πόλις Κατερίνη, ὀρθότερον δὲ Αἰκατερίνη, ὡς φέρεται εἰς τὰ παλαιότερα βιβλία καὶ χάρτας. Ἡ πόλις αὕτη, διὰ νὰ κατατοπίσωμεν ὀλίγον γεωγραφικῶς καὶ ἱστορικῶς τὸν φίλον ἀναγνώστην, εὑρίσκεται ἐπὶ μικρᾶς γονίμου Μακεδονικῆς πεδιάδος, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ τὰς ὑπωρείας τοῦ Ὀλύμπου καὶ φθάνει μέχρι τῶν ἀκτῶν τοῦ Αἰγαίου πελάγους. Ὁ ἐπισκέπτης βλέπει ἀπὸ τὴν πόλιν τὸν ὑπερήφανον γέρο-Ὄλυμπον νὰ φορῆ πάντοτε τὴν ἄσπρη σκούφια του, νὰ ἔχη τὴν κορυφήν του σκεπασμένην μὲ τὸ χιόνι, καὶ μὲ τὴν ἰδδικήν του γλῶσσαν νὰ ὁμιλῆ εἰς κάθε χριστιανικὴν ψυχὴν καὶ διὰ τῆς θέας τῆς χιόνος νὰ ὑπενθυμίζη τὸ ψαλμικόν˙ «Κύριε! Πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι˙ Κύριε! Εἶμαι ἁμαρτωλός, μαῦρος ὡς τὰ πτερὰ τοῦ κόρακος. Πλῦνέ με καὶ πάλιν πλῦνέ με διὰ τῶν δακρύων τῆς μετανοίας καὶ θὰ γίνω ἄσπρος περισσότερον ἀπὸ τὸ χιόνι». Ναί, ἀγαπητοί μας, ἔτσι λευκὴ καὶ ἀμόλυντος θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἡ ψυχή μας. Ἔτσι λευκὴ καὶ ἀμόλυντος, ὅπως ἡ κορυφὴ τοῦ οὐρανογείτονος Ὀλύμπου, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἡ ἀγαπητή μας Πατρίς. Πρὸς τὰ ἄστρα, πρὸς τὴν ἠθικὴν τελειότητα θὰ ἔπρεπε νὰ βαίνωμεν ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος.
Ἡ Κατερίνη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ παρόντος αἰῶνος ἦτο μία πολίχνη, ἡ ὁποία μόλις ἠρίθμει 5.000 κατοίκων. Ἦτο δὲ ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τῆς ἡμισελήνου. Ἡ ζωὴ τῶν ὑποδούλων σκληρά, ἀφόρητος. Ἀσφάλεια οὐδαμοῦ. Ἡ πρὸς Θεσσαλονὶκην ἄγουσα ὁδός, ὁδὸς αἵματος. Κλοπαὶ καὶ φόνοι καὶ ληστεῖαι ἠκούοντο συχνά. Ἡ εὐφορωτάτη πεδιάς, διηρημένη εἰς τσιφλίκια, ἀνῆλεν εἰς τοὺς Τούρκους. Οἱ ραγιάδες ὡς κτήνη εἰργάζοντο εἰς αὐτά. Οἱ μπέηδες καὶ οἱ ἀγάδες ἔπινον μακαριώτατα τὸν ναργιλέν των καὶ ἔβλεπον γλυκὰ ὄνειρα. Ἡ πόλις, ὅπως καὶ πᾶσα πόλις καὶ χωρίον τῆς Μακεδονικῆς γῆς, ἀνεστέναζε κάτω ἀπὸ τὸ πέλμα τῶν βαρβάρων κατακτητῶν. Ἀλλʼ εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τῶν πατέρων καὶ αἰνετὸν καὶ ὑπερδεδοξασμένον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀνέτειλε διὰ τὸν τυραννούμενον λαὸν τὸ χρυσοῦν τῆς ἐλευθερίας ἔτος. Ἦτο τὸ 1912. Γενναῖα τῆς Ἑλλάδος παιδιά, στρατιῶται τῆς ἑβδόμης Μεραρχίας, τῆς ὀνομασθείσης διὰ τὴν ὁρμητικότητά τῆς πτερωτῆς, διέβησαν τὰ σύνορα, ἔθραυσαν τὴν ἀντίστασιν, διῆλθον τὰ πατρώνυμα στενὰ τῆς Πέτρας, ἀκάθεκτοι ὥρμησαν πρὸς τὴν πεδιάδα καὶ μίαν ὡραίαν πρωίαν, ποὺ ἔλαμπεν ὁ καθαρώτατος ἥλιος, τὴν πρωίαν τῆς 16 Ὀκτωβρίου 1912 ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν˙ ἡ ἡμισέληνος κατεβιβάσθη˙ ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ ὑψώθη ἐν μέσω φρενίτιδος ἐνθουσιασμοῦ, χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἀπεριγράπτου τῶν κατοίκων, οἱ ὁποῖοι μετὰ τέσσαρας αἰῶνας στυγερᾶς δουλείας ἔβλεπον ἐπὶ τέλους τὸ ἦμαρ τῆς ἐλευθερίας. Ὀλίγον ἔξω τῆς πόλεως ἔπεσεν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, γενναίως αγωνιζόμενος ὁ ἀείμνηστος συνταγματάρχης Σβορῶνος. Πρὸς τιμὴν τοῦ ἥρωος τούτου ἕν χωρίον τῆς περιοχῆς ἔλαβε τὸ ὄνομά του. Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἥρωος τούτου καὶ ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν ὑπὲρ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας. Ἄς ἐπιτραπῆ ἐδῶ μία παρέκβασις. Τὸ ἐρχόμενον, σὺν Θεῶ, νέον ἔτος 1962, καθʼ ὅ σημπληροῦται ἡ πρώτη πεντηκονταετία ἀπὸ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου αἱ ἑορτάζουσαι πόλεις θὰ πρέπη ὅλως ἰδιαιτέρως νὰ τιμήσουν τοὺς ἐπιζῶντας ἥρωας τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου ἀγῶνος καὶ νὰ καλέσουν εἰς τὰς ἑορτὰς τοὺς συγγενεῖς τῶν πεσόντων ἡρώων. Ἀλλʼ ἐπὶ τῆ πεντηκονταετηρίδι ταύτη θὰ γράψη ἐν καιρῶ ἰδιαίτερον ἄρθρον ἡ «Σπίθα».
Ἡ πόλις, ἡ ὁποία τῶ 1912 ἠρίθμει μόλις 5.000 κατοίκων, σήμερον μὲ τοὺς πέριξ αὐτῆς συνοικισμοὺς πλησιάζει τὰς 40.000 κατοίκων. Προώδευσεν ἀλματικῶς καὶ ἐξειλίχθη εἰς μίαν ἀπὸ τὰς ἀκαμιοτέρας καὶ ὡραιοτέρας πόλεις τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Σπουδαιότατος δὲ παράγων τῆς προόδου τῆς πόλεως ἐκ πάσης ἐπόψεως ἐστάθησαν οἱ χιλιάδες τῶν ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας προσφύγων ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν πόλιν καὶ τὴν περιφέρειαν ταύτην εὗρον τὴν δευτέραν αὐτῶν πατρίδα. Διὰ τῶν προσφύγων νὲον αἷμα ἔρρευσεν εἰς τὰς φλέβας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νέος τύπος Ἕλληνος ἐδημιουργήθη ἐκ τῆς συγκράσεως τῶν αἱμάτων Μικρασιατῶν καὶ Μακεδόνων.
Αὐτὴν τὴν πόλιν μὲ ἠξίωσεν ὁ Κύριος νὰ ἐπισκεφθῶ κατὰ τὸν παρελθόντα μῆνα, νὰ παραμείνω ὀλίγας ἡμέρας, νὰ ὁμιλήσω, τῆ ἀδεία τοῦ σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους, δὶς καὶ νὰ ἐκτιμήσω τὸ ἀκμαῖον θρησκευτικὸν καὶ ἐθνικὸν φρόνημα τῶν κατοίκων.

Ἡ ὡραία πόλις…
Ἡ Κατερίνη διακρίνεται διὰ τὴν εὐσέβειαν τῶν κατοίκων της. Ἐξ ἐπόψεως δὲ ἠθικῆς, ἐξ ἧς ἐξετάζεται ἐν τῶ παρόντι ἄρθρω ἡ πόλις, ἡ Κατερίνη ἧτο καθαρὰ ἐκ τοῦ ἁμαρτήματος ἐκείνου, ἐκ τοῦ ὁποίου, κατὰ τὴν Ἀποστολικὴν Σύνοδον, ἔπρεπε νὰ ἀπέχουν οἱ χριστιανοί. Ἰδοὺ ἡ ἀπόφασις˙ «Ἔδοξε τῶ Ἁγίω Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας, ἐξ ὦν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε» (Πράξ. 15, 28-29). Ἡ πορνεία ἧτο ἔξω τῆς ὀρθοδόξου ταύτης πόλεως. Μέχρι τοῦ 1917 οἶκος άνοχῆς δὲν ἐλειτούργει εἰς τὴν πόλιν. Κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο, διαρκοῦντος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, διῆλθον εκ τῆς πόλεως ταύτης Ἀγγλογαλλικὰ στρατεύματα καὶ πρὸς… ἐξυπηρέτησιν τῶν στρατιωτῶν τῶν ξένων τούτων ἐθνῶν, τῶν ἐν ἀκολασία ζώντων, ἠνοίχθη ἐν τῆ πόλει τὸ πρῶτον διαφθορεῖον. Τοῦτο σὺν τῆ προόδω τοῦ χρόνου ἤρχισε νὰ ἐνισχύεται καὶ νὰ ἐξαπλώνη τὰ ἁμαρτωλὰ δίκτυά του συγκλεῖον εἰς ἀπώλειαν πολλὰς ψυχάς.
Ὁ εὐσεβὴς λαὸς διὰ τὸ ἄνοιγμα καὶ τὴν λειτουργίαν τοῦ διαφθορείου τούτου ἐδυσφόρησε καὶ ἐζήτησε τὴν κατάργησίν του. Ἀλλὰ μὴ εἰσακουσθεὶς ἐξανέστη πρὸ πενταετίας περίπου. Ἑκατοντάδες ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἐπέδραμον κατὰ τοῦ διαφθορείου, εἰς τὸ ὁποῖον δυστυχισμέναι ὑπάρξεις γυναικῶν ἀντὶ εὐτελοῦς ἀμοιβὴς ἐπώλουν τὰς σάρκας των. Πρὸς τῆς καραυγῆς τοῦ λαοῦ ἔντρομοι αἱ γυναῖκες ἐγκατέλειψαν τὸ κέντρον καὶ ἐξελιπάρουν τὴν εὐσπλαχνίαν. Οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἐθίγη ὑπὸ τοῦ διαμαρτυρομένου πλήθους, τὸ ὁποῖον δὲν ἐζήτει τὴν θανάτωσιν τῶν δυστυχισμένων γυναικῶν, ἀλλὰ τὴν σωτηρίαν τῆς πόλεως ἐκ τῆς διαφθορᾶς. Μαζὶ μὲ τὰ γύναια ἔντρομοι ἔφυγαν καὶ οἱ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην πελάται τοῦ κέντρου. Ἄφησαν δὲ ὡς ἐνθύμια… τὰ πηλίκιά των. Ἦσαν Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶται. Τὶ αἶσχος! Ὁ Ἕλλην στρατιώτης καὶ ἀξιωματικὸς νὰ γίνεται τακτικὸς θαμὼν τῶν ἁμαρτωλῶν κέντρων καὶ νὰ ἀτιμάζη τὴν στολήν του, στολὴν ἱππότου τοῦ Σταυροῦ, φρουροῦ τῆς τιμῆς καὶ ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀσθενοῦς γυναικείου φύλλου! Τὸ ἁμαρτωλὸν κτίριον ἐντὸς ὀλἰγου κατεκρημνίσθη. Ὅταν ἔφθασεν ἡ ἀστυνομία ἦτο πλέον ἀργά.
Μετὰ τὴν κατακρήμνισιν τοῦ διαφθορείου ἐκείνου τὸ κακὸν περιωρίσθη αἰσθητῶς καὶ πρὸς στιγμὴν ἐνομίσθη ὅτι θὰ ἐξηλείφετο. Ἀλλὰ δυστυχῶς! Τὸ κακόν, ὅπως ἡ πορνεία, ἔχει βαθείας ῥίζας. Καὶ διὰ τοῦτο μετὰ πάροδον χρόνου τινὸς ἀνεβλάστησε καὶ ἐνεφανίσθη ἀπειλητικώτερον. Νέος νόμος περὶ πορνείας ἐψηφίσθη ἐν τῆ πολιτισμένη χώρα μας, ἵνα μὴ φαίνηται αὕτη καθυστερημένη ἐν σχέσει πρὸς ἄλλας χώρας! Ἐκ πρώτης ὄψεως ἐφαίνετο ὅτι ὁ νόμος περιώριζε τὸ κακόν. Διότι δὲν ἐπέτρεπεν ἵνα ἐν τῶ αὐτῶ οἰκήματι παραμένουν πολλαὶ διεφθαρμέναι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι νὰ συζοῦν καὶ νὰ διευθύνωνται ὑπὸ ἀρχαιοτέρας τινὸς ἐκφαυλιστρίας γραίας, θέσιν… μητρὸς ἐπεχούσης. Οὕτως ὁ νόμος ἔκλειε καὶ ἐσφράγιζε τοὺς οἴκους ἀνοχῆς. Εὐχάριστον τοῦτο. Ἀλλʼ ἀμέσως διʼ ἄλλης διατάξεως ὁ νέος νόμος συνετέλεσεν ὥστε νὰ ἐξαπλωθῆ τὸ κακὸν ἀφαντάστως. Διότι εἰς ἑκάστην πόρνην, ἀπόφοιτον τῶν διαλυομένων οἴκων ἀνοχῆς, ἐπετράπη νὰ ἐφοδιασθῆ μὲ εἰδικὸν βιβλιάριον, νὰ ἐγκατασταθῆ εἰς δωμάτιον καὶ πληρώνουσα φόρον ἐπιτηδεύματος εἰς τὴν ἐφορίαν νὰ ἐξασκῆ, ὑπὸ τὴν προστασίαν της Ἀστυνομίας, τὸ ἐπάγγελμά της ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἐπαγγελματίαι. Ἀντελήφθητε τὶ ἔκαμον οἱ σοφοὶ νομοθέται μας; Κατήργησαν τοὺς οἴκους ἀνοχῆς, τὰ πολυτάξια ταῦτα σχολεῖα τῆς πανδήμου Ἀφροδίτης, καὶ ἤνοιξαν ἄλλα μικρότερα, μονοτάξια σχολεῖα λειτουργοῦντα μὲ μίαν καὶ μόνον σεσημασμένην πόρνην, ἱκανὴν νὰ διδάξη καὶ νὰ διαφθείρη ἑκατοντάδας νέων.

Μετὰ τὴν δημοσίευσιν τοῦ νόμου τούτου ἡ πορνεία ἐν τῆ πόλει ἀνεζωογονήθη καὶ νέα κέντρα ἀκολασίας ἐδημιουργήθησαν, τὰ ὁποῖα ἐφαίνοντο μὲν ὅτι λειτουργοῦν μὲ μίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν πραγματικότητα καὶ ἄλλοι ἔκτακτοι προσελαμβάνοντο ἀναλόγω τῶν ἀναγκῶν τῆς πελατείας. Δύο ἐξ αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν κέντρων ἠνοίχθησαν πλησίον σχολείου καὶ ναῶν καὶ ἐντὸς πυκνοκατωκημένης περιοχῆς. Ὁποία δὲ κατάστασις πέριξ τῶν κέντρων τούτων ἐδημιουργήθη εἰς βάρος τῆς ἠθικῆς τῶν περιοίκων ἀφήνομεν νὰ ἐκφράση ἔγκριτος κάτοικος τῆς πόλεως, ὅστις διʼ ἐπιστολῆς του πρὸς καθημερινὴν ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης διαμαρτυρόμενος ἔγραφε τὰ ἐξῆς˙ «Σὲ ἀγροτικὸ συνοικισμὸ τῆς Κατερίνης ἐφύτρωσε ἕνα κακόφημο σπίτι, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀπὸ τὰς 7 τὸ βράδυ ἕως τὰς 3 τὸ πρωὶ γίνεται τῆς κακομοίρας. Τὸ ῥαδιόφωνον εἰς ὑπερέντασιν, τὰ μπουζούκια, οἱ ἀγριοφωνάρες τῶν νταήδων, τὸ βρισίδι καὶ τὰ αἰσχρόλογα κάνουν τὶς γρηὲς τοῦ συνοικισμοῦ νὰ σταυροκοπιοῦνται, τὶς νοικοκυρὲς νὰ διπλοκλειδώνουν τὸ σπίτι, γιὰ νὰ μὴ ξεπορτίζουν τὰ παιδιά τους καὶ συμμετάσχουν στὸ τσιμποῦσι. Καὶ οἱ κατατσακισμένοι ἀπʼ τὶς καὶ ἐργατικές τους δουλειὲς νοικοκυραῖοι νὰ μὴ μποροῦν νὰ κλείσουν μάτι ὅλη νύκτα, διότι ἐκτὸς τῆς ὀχλαγωγίας τῶν θαμῶνων τοῦ σπιτιοῦ παίρνουν μέρος καὶ τὰ ἕρημα τὰ σκυλιὰ τῆς γειτονιᾶς σὰν νὰ ἔχουν καταβῆ σαράντα λύκοι ἀπὸ τὸν Ὄλυμπον!!! Εἴπαμε νὰ ἐξελιχθῆ ἡ Ἑλλὰς καὶ νὰ μὴ εἶνε ὑποανάπτυκτος. Ὄχι ὅμως καὶ κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον».

Ματαίωσις δίκης
Δυστυχῶς αἱ φωναὶ καὶ διαμαρτυρίαι οἰκογενειαρχῶν τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀνησυχίαν ἔβλεπον τὴν ἐπέκτασιν τῆς διαφθορᾶς, δὲν ἐλαμβάνοντο σοβαρῶς ὑπʼ ὄψιν ὑπὸ τῶν ἁρμοδιῶν, τινὲς τῶν ὁποίων μὲ μειδίαμα εἰρωνείας ἤκουον τὰς διαμαρτυρίας, ὡς νὰ ἔλεγον˙ «Τώρα, εἰς τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα τῆς ἐξελίξεως καὶ τῶν ἐλευθεριῶν (τρέμε Ὄλυμπε!) τὶ σεῖς παρουσιάζεσθε καὶ ζητεῖτε πράγματα, τὰ ὁποῖα μόνον εἰς τὴν ἐποχὴν τοῦ Μεσαίωνος ἠδύναντο νὰ ἔχουν θέσιν;». Ἐκ τῆς ἀδιαφορίας των ἐν τέλει ἀπογοητευθέντες οἱ διαμαρτυρόμενοι ἀπεφάσισαν κατʼ ἄλλον τρόπον νʼ ἀντιδράσουν. Καὶ ἀντέδρασαν, ὡς ἥρμοζεν εἰς Ἕλληνας καὶ Ἑλληνίδας μὲ ἱερὰς παραδόσεις αἰώνων, τὰς ὁποίας ὁ πανδαμάτωρ χρόνος δὲν ἠδυνήθη νὰ ἐξαλείψη ἀπὸ τὰς καρδίας των. Ἑκατοντάδες εὐσεβῶν γυναικῶν, ἐκ τοῦ ἡρωικωτάτου Πόντου καταγομένων, συνεκεντρώθησαν, ἔκαμαν διαδήλωσιν, ἔφθασαν ἔξω ἀπὸ τὰ διαφθορεῖα καὶ διεμαρτυρήθησαν ἐντόνως. Ἐπενέβη τότε ἡ Ἀστυνομία. Ἤρχισαν ἀνακρίσεις, ἐσχηματίσθη φάκελλος διὰ φθορὰν πραγμάτων, διʼ ἀπειλάς, διατάραξιν τάξεως καὶ παραβίασιν οἰκογενειακοῦ ἀσύλου… Ὤ! τῆς ὑποκρισίας τοῦ αἰῶνός μας! Ἐδῶ ἁρμόζει τὸ Κυριακὸν λόγιον˙ «Οὐαὶ ὑμῖν, Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίοι ὑποκριταί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23, 24). Τὸ ὅτι αἱ γυναῖκες διεμαρτυρήθησαν, ἔθραυσαν τυχὸν μερικοὺς ὑαλοπίνακες, διετάραξαν τὴν τάξιν καὶ ἀνησύχησαν τὰς ἐνοίκους καὶ τοὺς πελάτας τοῦ διαφθορείου, αὐτὰ ἐθεωρήθησαν ὡς σοβαρά, ἄξια δίκης καὶ καταδίκης. Τὸ ὅτι ὅμως τὸ διαφθορεῖον φθείρει σωματικῶς καὶ ψυχικῶς τοὺς νέους, διαταράσσει τὴν ἡσυχίαν τῶν περιοίκων, κλονίζει τὴν ἠθικὴν ὑπόστασιν τῶν οἰκογενειῶν, ἀποτελεῖ πρόκλησιν ἔμπροσθεν τοὺ ἱεροῦ Ναοῦ καὶ τρομερὸν σκάνδαλον τῶν παιδικῶν συνειδήσεων, αὐτὰ ὅλα οὐδόλως συγκινοῦν τοὺς ἁρμοδίους. Δυστυχῶς ὁ σημερινὸς ψευδὴς πολιτισμὸς προσέχει τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, τὰ κουνουπάκια, καὶ καταπίνει τὰ μέγιστα, τὰς καμήλους, τὰ τεράστια, δηλαδή, σκάνδαλα, ποὺ διαλύουν τὰς κοινωνίας. Ἔτσι ἔπραττε κάποτε καὶ ἡ ἀστυνομία τῆς ἀρχαίας Πομπηίας, ἡ ὁποία ἐφύλαττε τοὺς οἴκους τῶν πορνῶν, ἵνα μη οἱ πελάται αὐτῶν ἐνοχλῶνται ὑπʼ οὐδενὸς ἐν καιρῶ τῶν αἰσχρῶν ἐρώτων καὶ ὀργίων των.
Αἱ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἐθεωρήθησαν ὡς πρωτοστατήσασαι εἰς τὴν ἔντονον διαμαρτυρίαν Διαβάστε Περισσότερα →